Seni Sana

dört bucağını aştım
yedi katını terkedilmişliğin
beni terkedecek kimse kalmadı
öykümle sırtsırta vererek
kaldım kendimden artakalanla

bilerek seni
kalarak sana

sensizliğimdi son rüyam
bir ölüm kaldı kusmadık öfkesini
siyahıma beyazıma
akşam hasta gözünü hüznümle açardı
sabahlar kan gibi güneşi içmeye mahkum
dermansız sayfalarımda bilsen bir tek kimi
yazdım kime...

sadece seni
yalnızca sana

bakımsız bir sahneydi fersiz
o yorgun ışıklarıyla üşüdüğüm sokak
sen kıyılarımda yoktun
şiirsizliğin de yoktu
tozlu ellerimi ceplerime sokardım
kirli yapış yupuş bir yalnızlık
takvimleri zamana bozuk
bir kapı gıcırtısı bir gözyaşı asidi
sıkış tıkış şu ölümlerine yattığım
sevda...

anmakta seni
kanmakta sana

şimdi ayaklanır durur sular
içimden...
dışıma...
utanır acımasız intihar
acımasızlığını unutur
bilsen içimde başarısız kaç intihara
dar ağacı kurulur
sonrasızlığıma bağırıp çağırışıma
ayrılık tahammülsüz
okul çağında çocuklar gibi
açıkken daha gözlerim hayata
bir sana yumarım kirpiklerimi

ağlamak için seni
ölmek için sana

seni sana anlattığımı
kendim bil...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.