Ağlayarak Gülüşlerini Gülerek Ağlayışlarımı

ağaçlar yorumsuzlaşacak biliyorsun
tarih de unutacak birgün yüzümüzü
kimbilir hangi takvimden kaçıncı yaprak kopmuş olacağız
ağustos güneşli vadilere ıslık olduğumuzu
kimseler bilmeyecek

alacakaranlıklarla gitmezdik hiçbir birbirimizi sevmeye
sen beni gözyaşlarımı silerek okşardın
ben senin gözyaşlarımı silmeni okşardım
ağlayarak...

akşam gözüyle dermansız gündüzüm
dinlediğim tanbur taksimlerine muhtaç
minnet duyduğum meyhane pilavının yanında
hasta
bakımsız
kan gibi bir güneşi
çekmeye mahkum

eylülün ağaçlara nazlanışıydı ömür mezem
seni ise kaşlarından başlayarak içtim
ağzın yüzün gözün dişin kulağın en son saçların
evrendi kadehim
sığmadın kadehime
taştın...

an be an boğulduğumu
kimseler bilmesin istiyorum
bir sen bil
nehirlerinde ateşler yaktığımı
bir çingene şarkısı kadar yurtsuz
sevdamda konaklayacağını
düşleyerek
benden ötesiz gülüşlerini
ağlayarak beklediğimi...

ağlayarak gülüşlerin
sırra kadem bastı defterimde
gece üstüme kaldı
seni yazmak için yalvaracak
bir yıldız yankısı bile yok artık
aynalarda silueti azrailin
kendime bakınca artık seni göremiyorum
içtiğim sular sarılıyor boğazıma
yaşamak istemiyorum
üzerime uymuyor hayat
sensiz kırlangıcın yuvasını sevemiyorum
bir sen bil
ölümlere beşikler kurduğumu
bir öksüz ağlaması kadar nazsız
tutkumda duraklayacağını
düşleyerek
senden ötesiz ağlayışlarımı
gülerek beklediğini...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.