Kendi dikine çakılı yalnızlığımızın kollarında aşk
Sırata çıkan yolculukların dudağında bir haykırış
Sızılar sürdüğümüz ıslanmış yanaklarımızda yaş
Bir zemheri sallantısında geliyor yüreğimize kış.

Çıplak sözcükler biriktirdik hummalı ruhumuzda
Kendi surlarının limitlerini aşamıyor kaybedenler
Sırlar odasında fısıltılar büyüyor sonsuzluğumuza
Asırlardır toprakta, sessizliğe aşina mı gidenler?.

Çabaladıkça kavuşmalara, çamura dalar ayaklarımız
Sevdaların resmi duvarlarımızda, niteliksiz bir tortu
Ömre yetmedi ah, ha söktü, ha sökecek şafaklarımız
Kıyısını arayan bir kırık daldı aşk, anlamsız yokluktu.

Çareler tükettik gelgitlerle, hep sonsuzluğa kavuştu hicran
Çığlıklar ektik ovalara, sırlar öğüttük aşkın değirmeninde
Umut büyürken gün tükendi, nafile içlenişlere döndü devran
Yorgun bedenler eğirdik yıllarca yaşamın kanlı kirmeninde.

Sövgüler sürdük kimi nasırlı dudaklarımıza, acıdı hep sol yanımız
Onulmaz yaralar büyüttük içimizde, çaresizliğe dem oldu derman
Bulutlar geçti sargılı bedenimizden, gitmedi dağlardan dumanımız
Kılı kırk yararak tükendik, ahire taşındı ulaklarla aşk denen ferman.

Selahattin Yetgin