Sırf Sana Sırf Kendim Olarak

anlamadığım bir bakışın vardı
ağzının kenarında gül kaprisleri
karanfil özlemli tutkulara sevkederek yüreğimi
yaraladın beni sen
nisanlı gelişlerime kapıların kapalı
oturaklı terkedişlerle yıktın beni
çözdün
sırf sana sırf kendim olarak
gelemem artık
aklında benimle ilgili hiç bir soru yok
yanıtlarından sıkıldığın bir sonsuzluğu
çarptın kırdın duvarlarında özlemsizliğinin
varlığımla da yokum artık
yokluğumla da yok...

güz... penceremde küstah
şimdi yüreğim kimleri nasıl yolcu etsin
bir damla su serperek sarmaşıklara
şimdi yüreğim müstakil bahçeli bir evdeki huzurun
son ferdi gibi dargın suskun
göğümde uçurtmalar güvercinler ve kırlangıçlar
sarararak düşüyor gölgeli sayfalarıma
silinmiyorsun
kalemimin ucunda çığlığın
neye ve neyi yazsam sesinle göneniyor şiir
şiir soluyorum
nefesimde saçlarında tomurcuklanan mayıs buğuları
bir şiirlerde seviyorsun gözlerimin güncel senfonileşmesini
varlığımla da şiirim artık
yokluğumla da şiir...

öyle bir orta halli aileyim ki
sadece iş dönüşü akşam yemeği üstüne
kemane taksimli balkon hüzünlerim
çamaşırlar seriyorum güneşe karşı
aydınlığın tenime değsin istiyorum
çiçekler suluyorum eflatun sevinişli
kuşlara ekmekler ıslatıp ufalıyorum
sonbaharı düşünüyorum ve eylülü
sen eylülle bir tuttukça kendini
uzak mutluluklar aile gezmeleri
arabanın arka camında uyuyan çocuklar geliyor aklıma
sen geliyorsun
seni gördükçe azalıyor hayal kırıklığım
aynalardan hesap soruyorum
kendime güvenim oluyorsun en büyük cesaretim
yalanlı öyküleri boşlasan artık diyorum
benim hayat aynam sensin bir tek
ben senin bir tek sen’i olmak istiyorum
varlığımla da sen’im artık
yokluğumla da sen...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.