Yüz birinci şiirim üstadım bu seferde
İsterdim ki önüne Pembe bir gül koyayım
Lakin sende bilirsin yalan olmaz neferde
O zaman izin ver de şu kralı soyayım

Yaşam uykusal yalan ihtişam gözde perde
Bilmeyen beşer yaşar bilen bunu boş görür
Aklında ahret olan sürdüğü bu seferde
Bir ömür oruç tutsa açlığını hoş görür

Veysel gibi nicesi parmağıyla ararken
Gönlünün gözleriyle kul olur ahengine
Kimisi de aynada saçlarını tararken
Ağlayıp sitem eder gözlerinin rengine

Sağlam ayaklı düşer ayakkabı derdine
Ayağının varlığı umurunda olmadan
Oysaki kader bakmaz sağlığına merdine
Ancak çoğu anlamaz uzvu eksik kalmadan

Beşerliğin fıtratı kazdır komşu tavuğu
Elde olan değersiz olmayansa kırattır
Riyakârlar giyerken hoca diye kavuğu
Doğrucu hem çıraktır, hem koşamaz kır attır

Kimi lafla hoş eder, hoş tutar seni dille
Aslında kalben sevmez yalancıdır alkışı
Kıyaslarken kimisi kargayı da bülbülle
Sözleri bahar olsa usunda gizler kışı

Mutluluk veriyorsa, yalan, yalan olmaz der
Sığınır kendisince uydurduğu masala
Tenekeyi parlatıp, Elmas-ı çamur eder
Nice sahte peygamber uymuyor mu emsale?

İstesem ki bu kalem bilsen neleri süsler
Lakin doğru görünüp eğrice gezemem ben
Tek bildiğim şey benim, "doğru" imanı besler
Lacivert düşünerek beyazdır yazamam ben


İHSAN TURHAN