Anlayanı olmamış yaşayıp görmedikçe
Gelirken tebessümde giderken kaş çatmıştır
Kaç bülbülden can almış gülüne ermedikçe
Âlemin şah damarı hep onunla atmıştır

Çoğunda azında o, ateşin közünde o
Bebenin kundağında kefenin bezinde o
Varlığı meçhul olsa gölgenin izinde o
Güneş onunla doğup yine onla batmıştır

Duyguların baş tacı vereni elbet belli
Onun yaşı var mı ki? Ha on beş ha yüz elli!
Vuslatında her şey hoş hasreti çetrefilli
Tek hece o zahirde nice gizler yatmıştır

O Leyla’nın sarayı Mecnun’un kalbi dili
Ferhat’ın gözünde fer dağları delen eli
Bazen tatlı bir gülüş bazen gözyaşı seli
Kerem’i Aslı için ateşlere katmıştır

Acısana ilaç yok gizliymiş eziyeti
O hep haklı olmuştur tarihte vaziyeti
Âlimden aklı almış kaybetmiş meziyeti
Cüceyi devleştirmiş devi cüce etmiştir

Veysel’in gören gözü Mevlana’nın son sözü
İçinde barındırır kışı baharı güzü
Asla leke değildir amma silinmez izi
Mantığın saltanatı onun ile bitmiştir


İHSAN TURHAN