Dilek Ağacı

beyazdık
sokağın akan hayat korosuydum kapında
eylüle güvenmezdim hiç
güvenmiyorum hala
saçların dilek ağacımdı
her teline gözlerimi yumup
öpücükler sardığım
nergis tarlası gibi gülersin ya
ilkokullaşırım...

ah o oturuşun
yıkımlarımı maytaba alan
sersem bakışlarımın arasında
dünyalar güzeli bir çocuk/sen
kadınımsın işte ellerindir dilek ağacım
her birini öpüp başıma koyduğum
her parmağın ayrı bir umut fidanım
bana kara kalem resimler çizen...

bana uzak dağlar çiz
saçlarını koklayıp gitmek istiyorum
bana layık gördüğün o siyah çizgide
yalnızca seni düşünmek istiyorum
bana uzak dağları çok görme ki
saçlarının kokusuyla gönensin
yeryüzü
seni anlatacağım...

bir nokta koy önündeki kağıda
düşlerin siyah bir nokta gibi aksın gözlerinden
çizdiğin resimdeki dilek ağacına
yalnız ben ağlayacağım
son noktamı resimlesene be nar tanem
bana yolladığın kurşunî ağaçlıklı o yol...
son yolum olsun
yaptığın kara kalem resimlerde
ömrümü çiz
kaderim olsun göz nurun el emeğin
tebessümün kadar ak kağıda
karala umutsuzluğumu...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.