Hayat yükünü almış o bedbin haliyle
Yıkılmış tasvirime sığındı
Senin üzerinde
Çiçekli basmadan bir fistan
Öyle derin öyle ince
Sükût altın, artık söz kesilsin


Oysa o kadar güzel başlamıştı ki
Bitişe ezelinden gebe sevdam
Daha hiçbir şey anlamadan
Mazi ağırlığıyla ezildim
Ve bal köpüğü sitemler döküldü gözlerimden


Bu ayrılık üstüne
Cinler def çalıp oynarken
Zurnadan peşrev kaydı ansızın
Ve simalar çatlak camlarda ikiye bölündü
İki ayrı renk peydah oldu
Vurgun olduğum mavi, şaraba karıştı


Yoruldum
Issız koylarda durulurum inancıyla
Kuma gömdüm dizlerimi
Ama
Kıblemde kayboldu alın vurduğum toprakta


Şimdi ise pusulasız hayat yolunda
Her gün ve her gece
Kan doğruyorum çanağıma
Ve her sen deyişte daha farklı benler
Yitirdiğim
Kahin dudağında bir kehanet
Elde kalansa
Yaşanamayan,
Çaresiz ve kıyametsiz koskoca bir aşk…


Yavuz Süleyman OĞUZ