bir kelebek kadar boşluk yeterdi
uçmana ramak kalmışken
güneşli duvarlar üzerinde gözleri kapalı
uykuma daldığım
hep aynı rüyada
hep aynı yerden


sonra neşesi kaçıyordu uçurtma keyfimin
gökyüzünü ellerimle taradığım an
ayıklarken ayrılığımızı
birleştiğimizi bulamadım hiçbir zaman
kırık,
bezdirilmiş kitaplar hesap soruyor şimdi bizden
uçarı kaldırımlarda bir kadın ağlamaklı


bir yerden başlamalı artık
süzülmeli avuçlarıma aylak gülüşler
tırtıl ağzı , kedi tırmıkları
hangi hayasızlıkta olursa olsun
kabulüm,
kabul gördüğüm....

kendini hazır eyle önceden
nefesim her daraldığında aklımdasın
kayıp muammalar içinde huzurlu taklidi yapsamda faydasız
ben geç kaldım yaşamaya bilinmez neden
yetişemedim hiçbir kır pikniğine
bölündü bütün uykum
ve güneşli duvarlar yıkıldı mahallemizden...




( İBRAHİM YALÇIN )