Cam kırığı ağrılar olsa da yaşanan
Öfkedir sahibini herkesten önce boğan
Affetmek şanındandır sultanlığın
Ne vefasızlıklarımızı bağışlıyor mu yaradanım

Aynı dalda açan iki çiçek
Bazen sevindirip bazen üzecek
Deme gönül kardeşten vazgeçecek
Bakışların imbatları dillendirecek

Harika bir şiir , yorum ayrı bir güzel...
Daha bir menfaatçileşip zamanla doyumsuzlaştık.Fiziki güzelliğin ön plana geçip de yarışmaların yapıldığı dönemde içsel güzelliğimizi hep bastırarak, dünyevi zevklerimize yenik düştük. Karşımızdakinden küçük bir tebessümü esirgeyerek bunu bir zayıflık olarak gördük.Bazen gerçeklerle yüzleşmek o kadar acı geliyor ki insana… Seven bir toplumdan, yavaş yavaş öldüren bir topluma geçişimizi gördükçe, zamanında aile bağlılığı ile tüm dünyanın imrendiği bir ülke iken, şimdi anne-baba-kardeş-ağabey-evlat demeden kesip biçtiğimizi gördükçe, ellerimiz kanlaştıkça kalbim sızlıyor. Hem de öyle bir sızı ki bu “Ben bu ülkede nasıl çocuk büyüteceğim, kime güveneceğim?” demeden geçemiyorum. Boşversem hiç olmuyor.Gelecekteki neslimizi neler bekliyor...Dünyada neler olacağını görüyor, Türkiyede neler olacak diye bekliyoruz...Sevgisiz bir hayat istemiyoruz..Toplum olarak geç olmadan sevgilere değerlere sahip çıkalım...
Sevgili Zuhal şiirini çok beğendim...Hassas bi konuyu ele almışın..Çok güzelde işlemişin..yüreğinin sesini o kadar güzel yansıtmışın ki..Seni alkışlıyorum...Tebrikler...Teşekkürler...