ağı koptukça yenisini örüyor örümcek
duvarı yıkıldıkça yenisini yapıyor aşk
keşke terk ettikçe gelsen
işte o zaman yenilenir bu kalp

bir oda
iki sigara
üç yüz
ve dört duvar
zihnimde kalmış ayak izlerin siliniyor
duvarlardan biri yıkılana kadar

yanılsama bir beden içinde ruhum
gölgeler şehrinde nü resimlere bakar
sufice bir söylem ahenginde dolanır
büyür büyütür durmadan
küçülünceye kadar

her şeyin teksesli olduğu zamanları hatırla
öznesiz kalmışken her cümle
bir atımlık düş kurar sevda
sırrı kanatlarına kazınmış meleklerin
yazılmamış yazgısında uyurken zaman

benim aşklarım dışarıda kalmaz
yazıldığı duvarlarda rüzgarla fısıldar

bir yanı sessizlik
bir yanı yalnızlık ahir ömrün
paylaşmıyor geceyi hiç kimseyle
bundan öte yol giderim diyen yalan söyler
doğrusu duvar diplerinde sus menzili kadar

ara mesafedeki uzaklıktan dönerken
yakınlık çıkmazında camdan kalp kırılıyor
iki nokta arasında “yeter” çığlığıyla
yedi kat arş-ı aşk’a pişmanlık koşuyor
oysa içimde yedi uyuyanlar
durup durup seni seyrediyor

yüzünün solduğu acıya boyadığım bu duvarlar
kuytulukta kalmış intiharımı ağırlıyor
hangisine yaslandıysam ağırlığımca
önceki hafızamdan
üzerime üzerime sesin geliyor

şimdi bu kentin en geç saatinde
unutmakla kovalamaca oynayan
...düşlerim
birer birer gerçekleşirken
aramızdaki duvara fotoğrafını asacak
vardiyanı doldurana kadar…