Ahmaklar Ölüyorum Sizin İçinnn

bu kış bu dayanılmaz
bir damla kan karın üzerinde
korkuyorum kanımın çekilişinden
çekilmez oluyorum kendime
ah bu kış...yıkılmasın diye bu barikat
beyazı nasıl yorumluyorum bilsen
şerri hayra çevirmek bizim işimiz
bir çartistin ekmeği on parçaya bölmesi
islenmiş işçi mahallelerinin tam ortasına
aşkı haykıran maden tozu
biliyorum ağlamak yakışmıyor ekmeğime
ağlamıyorum asla elleri şirinim
aragon’dan çaldım mutsuzluğu
ama umutsuz değilim
guernica’yı taşıyorum ceplerimde
günlüğümde stalingradlı bir mujiğin kumanyası:

’bekle beni geleceğim
karlar tozarken bekle
ortalık ağarırken
yağmur yağarken bekle
kimseler beklemezken bekle beni’

saatler öyle bir sus pus ki
sanki kuşatılan o kent bir saniye önceki kent değil
ne şarabın tadı ne ekmeğin mayası
spartaküs’e gitti aklım o an
o an aklımda ah o an
ethel rosenberg’in aşk mektubu
çanakkale’de bir yozgat türküsü
saatler sus pus
tarihin pususuna yatmış zaman üstad
boynumuz kıldan ince çıplak gerçeğe
bu vakit kuşların karnını doyurma vakti

bu kış bu kışş ah bu dayanılmaz(mı)
kışlık saray’ın önünde nasıl can verdi proleterya
kan verdi işçi sınıfına
ve ankara’da mustafa kemal hakimiyet-i milliye’ye umudu yetiştirirken
nasıl da sevmişti bozkır gecelerinde ateş yakmayı
ve yine patricia lumumba’yı düşlerken bir orman evinde
yüreğimde nasıl da sabah oluyor afrika
bu kış bu ah bu dayanılmaz...(mı) ...

neruda gibi sıcak olmalı keder bile
paris önünde bir partizan kurşuna dizilirken
ah o yiğit göğüste kaç yaşam yeşerdi üstad
paris’te kurşuna dizilirken o yürekli ses:
’ahmaklar sizin için ölüyorum’
tarih dersi verirken faşizme
kaç asker özledi annesinin şefkatini...

ağlamıyorum inan
beni anlıyorsun biliyorum
gazze’de havai fişek sanırken fosfor bombalarını çocuklar
unuttum burada gülmeyi
ne hayata ve kendime yek ihanet içindeyim
ne bağdat sokaklarında düşlemiyor değilim kendimi
kederliyim üstad
kederli
neruda gibi sıcak...


’Ağlama sevgilim;

Biliyorum ki benim çok acı çekmiş ülkem kendi bağımsızlık ve özgürlüğünü savunacak.’


* konstantin simonov’dan:2.dünya savaşında cephede yazdığı ’bekle beni’ şiirinden...milyonlarca sovyet askeri bu şiiri okuyarak türküsünü dinleyerek alman faşizmine karşı savaşırken can verdi...
afrika kongo bağımsızlık önderi patricia lumumba’nın kendi yazdığı şiirden...’afrika’nın yüreğinde sabah’...emperyalistler ve işbirlikçileri tarafından bir orman evinde katledildi...


kağan işçen

yağmuru izleyen çocuklar gibi

şiirlerimle

ve

şiirlerimde

bekliyorum...