Hasret çivisini korda kızdırıp
Kalbimi çarmıha çakıp gidişin
Aşkın defterine bitti yazdırıp
Lafı boğazıma tıkıp gidişin

Canımı acıtıp öldürmeyerek
Düştüğüm de yerden kaldırmayarak
Döktüğüm yaşlara aldırmayarak
Gözümün içine bakıp gidişin

Beraber yaşanan onca yılları
Soldurup yürekte açan gülleri
Yaşanan baharı, çiçek dalları
“Elveda” sözünle yakıp gidişin

Seninle her anı ömür sayarken
Seninle su içip senle doyarken
Ben aşkın üstüne aşkı koyarken
Hışımla herşeyi yıkıp gidişin

Önüme sürerek sen asaleti
Tersine çevirip tüm adaleti
Beynimi kavuran bir sefaleti
Fikrime mıh gibi sokup gidişin

Döndün ya geriye sanırsın geçer!
Yaktığın kalbimde yine gül açar
Oysa rüzgâr eken fırtına biçer
Dönüşü olur mu öyle gidişin

Şimdi diyorsun ki unut İhsan’ım
Çektiğim acıya yetmez lisanım
Nasıl unutayım ben de insanım
Hala aklımdadır çekip gidişin
Kapıyı çarparak çıkıp gidişin

İHSAN TURHAN