isyanın sesini
yıllardan beri gizleyen gözlerimin,
dışa vurumu daha fazla barındıramadı
yarım asırdır sergilediğim
bu dramatik, keşifsiz oyunu.

derinliğe indikçe kendimi,
alaycı tavırlara almakta gecikmez,
zekamın sürüklendiği
gerçek üstü alışılmışlığın
garip hissi uyanınca,
ruhum da kopmaya yüz tutan
tutulmalarımın verdiği endişeyle
oaransal bir alaşımın
izlerini taşırdı benliğim.

hayat manasını çoktan yitirmiş
şaşılası biçimde,
sağduyum, uyarıcı hakim yanlarımı
uzaklaştırma gayretine düşerken,
bense sırf ürkekliğim yüzünden
herşeyi görmezden gelir,
zihni mi teslim ederdim
bir uşak gibi korkularıma.

itiraf edemezdim
ıstırab çeken ruhuma,
bu mecalsiz, nefessiz duruşumu
bilincimin yalnış yönde ki
tavırsız, itaatkar akışının
önünü kesemezdim.
karanlığın avucunda çırpınan
ve çığlık çığlığa koşan yalnızlığımı.

göstermek istemezdim,
savaşmasını bilmeyen
ıssızlığımın, yüreğimde kurduğu
çelişkilerle dolu dünya mı,
belirsizlik yüzünden sıkışıp kaldığım
geçmişin mirasını, geleceğe taşırken
yılların yorgunluğunu akıtırdım
saçlarımın beyazından,
gözbebeklerimle her gece
küskünlüğümü paylaşırken.

basit bir oyun gibi görünen
yaşam aslında,
karışık ve çözümsüz
sahipsizliklerle dolu
çıldırtan bir korku olmuş,
zayıf insanlar için.

06-08-2009