Sinmiş bir köşede ağlıyordu küçük kız
Süzülen yaşları, arkadaşı oldu.
Islak kirpikleri düşmüş, ıssız
Damlalarla vedalaşır, gelmez sonu.

Hayat erken çaldı hüzün kapısını
Acı kuşattı, dört duvarda yalnız.
Küçük ellerine baktı birden, cansız
Elleri yasemin kokulu saçlarını taradı.

Başını hışımla havaya çevirdi
Yaşlarını sildi, sildi, sildi…
Bağırıyordu: “Allah’ım yanında mı sevgi?”
Titriyordu incecik bedeni.

Üşüyordu, korkuyordu
Dört duvar sardı sarmaladı.
Bekleyişler ve çaresizlik karışımı
Elleriyle boğuyordu ruhunu.

Ayak sesleriyle irkildi hafiften
Yaklaşıyordu giderekten
Kapı aralandı
Duman gözleri ona daldı.

Küçük kızın gözleri büyüdü
Yüzü aydınlığa büründü
Gülümsedi, haykırdı hayali:
“ Sevgi, sevgili, tek sevgili!”

Fırladı, ona yaklaştı
Baktı; uzun uzun seyre daldı
Ve dökülüverdi kelimeler kendince:
“ Seni çok özledim tek sevgili, anne!”

Yazgülü Tunar
“balaban Kent Şairleri”