Sen bilmezsin, benden kaldı efelik,
Ne hami isterim, ne de gölgelik,
Hayat dediğimiz iki perdelik;

Açarlar da kapatması güç olur,
Oyun biter, sanmam her şey hiç olur.

Kapıldı ayağım, arsız ağlara,
Anlattım derdimi ulu dağlara,
Göğüs verdim, ne zamansız çığlara!

Her baharla, karla birlik eridim,
Bilesin, seninle değildi derdim.

İçime baktıkça, oldum o biçim,
İnsan içinde de yapamaz seçim,
İçim de saklanan bu adam da kim?

Ben yandıkça, onun yüreği donar,
Sorma yarımızı, birlikte kanar...

Kaç zamandır, böyle çoğalıyorum,
Çoğalıp, içime dağılıyorum,
Sonra bir köşede yığılıyorum;

Biri birimizden yok haberimiz,
İkimizi, beklemiyor birimiz.

Kırılmış elinde tuttuğu ayna,
İkimizi düşürürler bir yana,
Çözüldü sırrımız, duyan duyana;

İnsan kendisinden saklar mı sırrı?
Buyur ye, dağıldı, bu cin mısırı...



Hayrettin YAZICI