Dudaklarında Bitsin

kendimsizliğimi takmıyorum o kadar
yalnızlık böylesine ıslak
yanaklarındaki lavdan ver bana
dudaklarında bitsin kurtuluşum
düş bahçeme ağaçsan bu senin baharın
düş bahçemde dokunuyorum
her dalına sensizliğimin
her yaprağında sensizlikten de öte
garsız bir trenin yolcusuz vagonu
alaca bir intihara keser
tam ortasından hayatı
beni kimseye sormayı akıl etmezsin
çünkü ben hiçbir yerde değilim
istasyonunu unutmuş
son yolcunun ekmek çıkınında aradığı
son mutluluk gibi...

dudaklarında bitsin ömrüm
iki dudağının arasındaki sonsuzlukta
fısılda ismimi
mırıldan beni
içinden geçir
uçurtmalarımız aynı olsa da
rüzgarımız farklıymış
salla gitsin çocuğum
yörüngesiz de olsa
aşka borçluyuz tek gülüşümüzü
bu da bize düştü işte
en deli halinde vuruldu kekliğimiz
çığırtkanı olacak değiliz suskunluğun
başak boylu sevişmelere sarsın yeryüzünü
beraberce orta boylu bir ölüm de yeter bize

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.