Ne suçu vardı sana bakan gözlerimin
Bir tek sana bakarken gülerdi göz bebeklerim
Sense yetim bırakıp gittin
Alışkanlıktan daha öte bir şeydin
Hayatla savaşımda ki barış elçisiydin belki de
Şimdi kim susturacak öfkeli cümlelerimi
Her an harlanabilen ateştim
Sen yazın kavurucu sıcağında
Toprağın suya hasret kaldığı anda imdadına yetişip yağan
Yaz yağmuru gibiydin benim için
Geri dönüşü mümkün mü? Gittiğin yolun
Bir şans daha yok
Ağlayan ruhumun sızısını dindirmeye
Sen yoksun artık
Hangisi daha acı
Ardında kalmak mı? İstemeden bırakıp gitmek mi?
Yoksa kimliksiz kimsesiz sensiz yaşamak mı?
Hani bana sabretmeyi öğretmiştin
Neydi o
Unuttum sen gidince
Vuslat olacak diye bir umut yokken nasıl sabreder insan
Yarım yaşamak
Keşke bunu da öğretseydin gitmeden
Beceriksizce yaşıyorum şimdi
Elime yüzüme bulaştırdım
Sensiz yaşamayı…


Selma Ardıç TAN