Onlar çocuktular
Bir balonun mutluluğu onların lügatında cennet sayılabiliyordu
Ama barut nedir bilmiyorlardı
Ve kaç el ateş edildiğini sayamıyorlardı

Onlar çocuktular
Bazı zaman Hocalı’da hiç doğmadılar hatta
Annelerinin rahmi onlara hem kefen hem mezar olmuştu.
Hep bir parçaları eksikti
Ya annesiz ya da babasız, kardeşsiz, oksijensiz, tabutsuz bıraktı onları savaşın enkazı
Kimi zaman açtılar
Kimi zaman ise açıkta ve tam menzilde, gez-göz-arpacıkta

Onlar çocuktular
Pamuk helvalar düşlüyorlardı top ve silah seslerinden fırsat buldukça
Ve gece bu ses ile uyandıklarında gök gürültüsü olsun istiyorlardı
Mavilikler düşlüyorlardı
Onlar uyuyabilmek için çığlıklar değil, masallar umuyorlardı

Çoğu henüz kalem bile tutamamıştı oysa
Hikayelerini köşe yazılarında paylaşamıyorlardı
Mektup arkadaşları olmadı hiç
Ve yaşadıklarını sadece gözyaşları anlatıyordu

Tankları ise sadece güzel oyuncaklar olarak nitelendiriyordu
Hayal güçleri

Onlar Bağdatlı, Filistinli, Bosnalı, Azerilerdi
Onlar çocuktu
Erken yaşlandılar
Ve şimdi
Hiç büyümeyecekler.


Cihat KIRDAR
BURSA/2009