"sessiz sedasız git baba,
Ardından bir ben ağlayayım
Birde/ birde mi?
Benden başkası da mı vardı..."

Ağzım uçum kenarlarında,
Dualardayım-yalnız başına-
Burası ellerinden daha da soğuk baba!
Tenim arayışlarda/ kaybolmadan,
Gel baba, evimizin “en” olan tarafına gel de otur!

Dün, beslenme çantamı evde unuttum
En çok korktum yine…
Belki gelmişsin diye/ gitme diye hani,
Koşarak, hiç bakmadan sağa-sola
Geldim baba, neden yoktun anlayamadım…

Sessiz sedasız gel baba!
Gel ama/ parkın tahterevalli kısmını özledim,
Hani binerdik ikimizde…
Hani bilirdik ağırlığımızı, yine de aynıydık!
Şimdi bir yanım öksüz baba, bir yanımsa hiç sorma?

Fotoğraf albümlerinde görüyorum resmini,
Mutluluktan sıyrılmış gibiyim baba!
Ben sevmeyi bilemedim
En çok kıymetini…
Şimdi anlıyorum neden terk ettiğini…

Biliyorum çok üzdüm seni,
Mesela üç yıl (hiç) öpmedim nasırlı ellerini…
Çocuktum, gençtim demenin anlamı yok!
Şimdi her şey döndü güze/ dökülüyorum,
İçimde sana ait ne varsa gözyaşlarımdan taşıyor!

Unutmadım baba!
İnan o günlerimizi hiç unutmadım…
Biliyor musun?
—en çok seni sevdiğimi söyleyemediğim gün seviyorum baba!
(en çok seni beklediğim günü…)

“Şimdi her yanım sen kokuyor baba!”