Bu gidişin uzunluğunu sevdim.

Unuttuklarımdan başka. Sendim,
Çoğu zaman esaretti bu aşk!
Esirgedin ne varsa benden,
Yalana gerek yok-gözyaşlarıyla kutlandım-

Gitmekti… Çoğu kez duyardım,
Ama inanmadım hiç varlığına.
Ani oldu/ ne oldu anlayamadım,
Rehin bırakıldım hasretine…

“ilk ayrılan biz değildik!”
Ama biliyorsun sende, sonuncusu olduk!
Böylesine çok derinden yaşarken her şeyi,
Batırdık asi bir ayazın üşümelerine düşlerimizi…
(bu yüreğin nefes alış-verişlerini sevdim)

Unutmadan komşunun bir kızı oldu adı “rüya”
Akşama yağmur yağacakmış, yağsın deme!
Pencereleri kapatacağım, camlar buğulu.
Ve rüyanın sesini duyamayacağım…

Sensizlik öğretiyor tüm bunları.
Kolay yaşanmıyor artık bu kentte…
Ne zaman yıldızlar parlasa, elimde sönüyor ışıklar
Ve ne zaman aklıma sen gelsen bir ben ölüyor içimde…
(Her şey belli hayatımda/ sen doğumundayım!)

Belli ki bu uzunluk hiç bitmeyecek biz böyle sevdikçe birbirimizi…

Emre onbey