yüreğiyle teyelledi tüm mavi düşlerini
özene bezene...
dedim ben
nesli tükendi kerem’in
dedim kaç kere

dinlemedi

giydirdi zorla
öyle dardı ki adama
yırtıldı boydan boya
vazgeçmedi
kırmızı ekledi bolca

çıplaktı
adam üşümesine aldırmadı
ben’im örtülerime de sarınmadı
her denemede yırtılanı
artan hüznüyle yamadı

hep kırmızı...

adam mı büyüyordu
elbisemi küçülüyordu/ anlayamadı

ben
anladım
olmayınca olmuyordu
…

son gün mahzundu
’yok bre yok n’etsek olmuyor’
diye söylenerek bakıyordu
elindeki yamalı düşlerine

üşüdüğünden mi bilmem
bu kez kendi giydi üzerine

güldü adam

avcundaki kırıklarla kanatarak
yaşlı gözlerine inat
koca bir gülüş çizdi yüzüne

bu aşktaki sıfatını anlayıp
kahkaha attı birden

her gelişinde biraz daha küçülen ayaklarına
artık/pabuçları da büyük geliyordu zaten

kırmızı bir burun takıp
yalpalayarak gitti içimden…


buruk gülümsedik
adamla
ben
vedalaşırken
...

koştum peşinden
bakmıyordu ardına
karışırken beyoğlu kalabalığına

dur diyemiyordum
büyümeye direnen yanıma

kimse görmüyordu
kimse gülmüyordu

ayaklarım tutmuyordu

o
gidiyordu