gece, karşılığında bir soytarının kahkahalarını götürüyor sulardan
bu çok sesli senfoninin

kuytu bir köşede ben, neyimi dizime oturtmuş

dost gibi bakıyorken eteklerine
balkan havası söyleyen o cariyenin

yanımda oryantalist ressamların izdüşümü



ne çok şey aşırmış bizden meğer saatler
kadınlar böyle gecelerde yakamozvari süzülürken
dantelalar gibi suya aksetmiş yapının lalezarında


bahar geceleri çok seslidir İstanbul’da


nasıl başlamasın el’an Endülüs’te raks
tüm şuhluğuyla?

/...


sana bir şiir daha yazarım ben
gece, sabâya dönmeden yüzünü

boyacılar kapısının kedileri uyanmadan
masalımdan dönüp
yazarım

fakat şair değilim
ne de müellifi sergüzeşt-i hayatın


kadıköy vapurlarının sabah vakti sessiz olan kirliliğine gömülüp
hayaller düzerim gece üstüne


dizlerime oturttum neyimi
ben kuytu

özlemlerim çocuk
ben nihavend

gözlerim İstanbul’muş birden,
neden?





...Martılar konuyor omuzlarıma,
Gözlerin İstanbul oluyor birden. (Yavuz Bülent Bakiler’in bu mısralarından ilham alınmıştır.)