..





leylâ


bizim suyumuz
buraların suyu

leylâ
ellerimizi yunduğumuz bu ışık
bu uğultu içre
biz havvâ’nın kızları
işte böyle bir havada işte
kıvrak ezgilerle turladık boğazın oynak sularını
biz hânende
sen sâzende

leylâ
adın
sen ve züleyhâ




bu su,
bizim içtiğimiz sudur
Kenan diyarından diyâr-ı bekir’e
diyâr-ı bekir’den dersaadet’e
biz leylâ,
biz havvâ’nın kızları
yüzümüzün allığında açan çiçekleri baharlara ulaştırdığımızda
ah o ses, o koku ve o isim:
züleyhâ


züleyhâ
kapat kapıları
perdeleri çek
ve sakla tanrılarını
züleyhâ,
sen de havvâ’nın kızı



yakamozları gecenin üstüne dantelcesine işleyen
nârin istanbul türkülerinin âşık mırıltısı
şâire sunarken gözlerinin pınarından âb-ı hayâtı
çölün hıçkırıklarını uyuttuğumuz yer leylâ’nın otağı





sen kays sularından mecnûn oldun,
lakin bir leylâ olmamalı züleyhâ
her şeyi unutmak pahasına




bu su,
bizim izlediğimiz su
iz bırakan çölde

bu çöl,
meczuplar çölü
ateşin değdiği yerde














...