ben geldim

ağrılı dakikalarından köstekli saatlerin
masalların en Züleyhâ kadınları arasından
kuyuların kucağından
yüzüm Yûsuf olmasa da

ve’l hâsıl-ı kelâm

kumlu ebrularla geldim
yeniden geldim
yek vav çizmesi dahi artık
mucize olan bir hattat gibi
gözlerimi aharladım da geldim


şehrimin arap sabunu kokan sokaklarından
çelik çomak oynayan çocuklarından zamanımın
pencere kenarlarına tüneyen mor meneşelerinden
ayrılıp da geldim kavuşmaya

dudaklarımda bir kuru gülümseme
beklenenin kokusu sinmiş gömleğe yüzüm sürmüş gibi
deli bir heyecan içimde


ben geldim

şimdi hala gerçekmişçesine ağlatan bu hikaye
kitaplardan usul usul silinmeye yüz tutmuşken
ölüyorken günbegün sahaf dükkanlarında
ve ben ellerimi yakıştıramıyorken sayfalarına
ve ben ellerimi yatıştıramıyorken


içimde bir gün batımının yanığı var