sevgili dediğin nedir ki
aşk nereye keserse
kanı oraya akar

adlar veriyorum
büyüsünü yitirmiş sözler dünyasında
yaşanmış tüm seyirliklerin önsözüne
içimden bir harf düşüyor
başka yüzler altında
hançeresine gömülü karanlığın
tek gerçeği geceye sığınan
ay güzelliğinde

kendi canımda dağıldım
kendime yalandım
bir rüyayı seçmiş kalbe
kendimce aldandım

gölgesinde azalan ihanetin
buharlaşmaya zorunlu
yağmur olmuş ruhumda
ten kokularını sildiğin özlemlerle göç ediyor
gözlerinden
savurdukça saçlarını iki sokak öteden
hangi rüzgar yetişir ki
teslim olunmuş bir heceye

kendi canıma ağladım
kendimi dağladım
bir ihtimali seçmiş kalbe
kendimce sağladım

dilinden geçtikçe geçmişliğim
cam önü bekleyişlerim söz oldu
anlamadığım bir dilden konuşuyorum şimdi
sus
ben daha çok susayım sana
susadıkça anlayacak hasret
kavuşmak
kayıp bir beden için esaret

kendi canımla savaştım
kendimi aştım
bir ayrılığı seçmiş kalbe
kendimce yanlıştım