19
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1213
Okunma

sabah oğlumu kreşe uğurlarken, üşüyorsan üzerine birşey vereyim dedim, hayır dedi ben kendimi sarıp ısınabilirim, nasıl oluyor o dedim, kollarını dolayıp birbirine, dizlerini hafif kırıp büzüldü ve işte böyle dedi, bütün gün oğlumun bu masum halini düşündüm durdum.
Ne çok sarıp sarmaladım kendimi
Üşümemek için yalnızlığımın ayazında
Oysa kendini avutmakmış sadece
Küçükken kollarımı dolayıp,
Kendimi sararak ısınırdım
Anladım ki
O zamanın ayazı teni üşütmekten ibaretmiş
Şimdilerde anlıyorum
Üşümek;
Piç kalmakmış hasretin eşiğinde
Kapı arkasının, rutubetli karanlığında boğulmakmış
Kader denen kahpenin koynunda,
Ruhsuz sevişme dramını sahnelemekmiş!
Üşümek;
Dizlerimde ki kabuk bağlayamadan
Yeniden kanayan yaralar,
Acıya aşina gecelerde
Akan damla damla kan,
Sıtma nöbetlerinde geçen bir ömürmüş
Şimdilerde filize durmuşken dallarım
Yine dolu vurgunu herbir yanım!
Artık sarsam da kendimi sıkı sıkı
Üşür canımın orta yeri!
g.sarıoğlu