“Gönül kafeslerinden bir kuş
Sana doğru uçmak istiyor.
Senin semalarına kanat açıp,
Özgürce süzülmek istiyor…

Ne çare ki,
Ayağında geleceğin koyu gölgeli
Kırılmaz hayat prangaları…
Kuş naçar,
Kuş çırpınıyor,can çekişiyor
Yaralı kuş ölüyor,
Yavaşça,usulca
Senin için
Ve,sana doğru…”





Ne çare ki;
Kuş öldü,öldü,öldü…!


Hep bir med-cezir gibiydi her şey
Sesiz,sakin ve derin…
Yaralı kuş,küçücük yüreğiyle,hep med olup
Çağlayıp,coşarak gelirken sana
Sen her zaman cezirdin…
Ve,meçhul zamanların
Katran karalarına karışırken
Dönülmez dehlizlerde kaybolup,
Hep uzun uzaklara giderdin…


Ne çare ki;
Kuş öldü,öldü,öldü…!


Şimdi daha çok yanmayacak mı için,
Yüreğinin elleri dikenli tellerde takılıp
Daha, daha da çok kanamayacak mı….
Sevgisizliğin uçsuz bucaksız kuytularında,
Umarsızlıklara karışarak,
Daha da çok yitip,gidip,bitmeyecek misin…


Ne çare ki;
Kuş öldü,öldü,öldü…!


Şimdi geçmişinde,geleceğinde
Kuşanan kara bıçakları
Daha da,deşmeyecek mi kalbini…
Dünlerinin peçesindeki sır
Daha da,acıtmayacak mı içini…
Ve,yaralı kuşun hebası,
Düşüp kuruyan gül yaprakları
Ruhunun avuçlarına daha da çok batmayacak mı…


Ne çare ki;
Kuş öldü,öldü,öldü…!


Şimdi hayat çok mu daha güzel,gözlerinde
Gökyüzü daha mı mavi
Bulutlar daha mı beyaz
Denizler daha mı durgun
Rüzgarlar asi esmiyor mu artık,
Çocuklar dahada mı,özgür ve mutlu…
Ve,yaralı kuşun hesabını
Nasıl da veriyorsun,ölmemiş kuşlara….


İsteseydin,isteseydin ölmezdi de….
Ne çare ki;
Kuş öldü,öldü,öldü…!





Canan KARATOĞMA