Eski bir kapının gıcırtısı altında kaldı aşk
Geriye kalan tek adımlık hiçliğin boynuna sarılmasıydı suskunluğun.


Bir kum saatinin içinde barınan zerrecikler kadar yalnızız
Zaman karşımızda boynunu eğip duyguları hür kılana kadar
Tutsağız
Bir mısradan bir kıtaya
Okundukça yürekte yer eden şiirde iki yabancıyız...


Son nefeste bulutlara sarılacaksa bedenim
Gölgemden daha kısa bir adımda kaplayacaktır yokluğun bedeni
Yükseldiği kadar olgunlaşacaktır duygular
Sıfır noktasında donmaya yüz tutmuş eşk çehrede
İki yanakta birbirine hasret iki buse beklemekte...

Yârim...
Bitmeye yüz tutmuş bir ömür kollarına uzanırsa
Dile düşmemiş ütopyamızda yeni bir nefes verebilir misin aşk’a...


Korkma salmayacağım kırgın anılarımızı
Bin parçaya bölünmeyecek yaşanılanlar
Bir bütün olarak sunuyorum yalnızlığa masalımızı


Elde avuçta bir fotoğraf bakacak donuk gözlerime
Güneş ile ay kaçtıkça birbirlerinden
İlk önce sararacak
Sonra yıpranacak
Sonra unutulacak
İki dudak arasında bir devir
İsminin yankısı ile son bulacak...


Aşk’a yenik bir savaşçı olmak istemedim hiç
Kaçamak bakışlarla fethettim bin bedeni
Bir bedende yakamoz eşliğinde tükendim


Yanık bir sayfada yarım bir hikâyeyim
Kanatları kırılmış pervane gibi sahipsizim
Cihandan cihana gözyaşları ile inşa edilmiş harabeyim


Düştükçe acıyor saflığın canı
Her kalkışında bir adım daha uzaklaşıyor toyluğundan aşk
Çivisi düşmemiş bir kaç çerçeve kalmış duvarlarında yüreğin
İsimler unutulmuş
Yüzler tozlanmaya yüz tutmuş
Nil’den bir bakış kalmış geriye
Susmaya karar kılmış bir hikâye
Üzerine kazınmış bir başka betimleme
Aşk bu gece de nöbette...



Saruhan Osmanoğlu
S.C