sevdanın şiirini yazmaya meyilli bir adamdım ben.
kafiye kurmaya yetenekli
kuramadığı kafiyeler kadar fakir kabul edilen.
muhtarlıktan kağıt alabilen ancak
bir türlü belediyesine ispat edilemeyen bir yoksulluktu bu
her ramazanda erzak torbalarıyla beslenen bir hanenin,
sanki ramazan bitince acıkmayacaklarmış gibi
tek becerisi yazmak olan
ve yazmanın beş para etmedigi zamanlarda
sokaklardan karton toplayıp satmanın asaletine inanan bir adam..

sokaklarında dilenirken yakalandıgı bir tanıdığının gözlerini içine bakarken
’Allah rızası’ için derken
boğazında düğümlenen ’’Rıza’’ kelimesi
nasıl bir rızaydı ki bu
avucuna verilecek üç kuruş için
duasını satılığa çıkaran
nasıl bir tanrıydıki bu
sınav adı altında
çoktan seçmeli bu tür soruları sorarken
seçeneklerin hepsini yanlışa çıkaran...

aklımın içinden çıkaramadığım
bu tuhaf hesaplaşmaların
bu olmuyor diyerek
silip yeniden yazmalarım
bu beni bekliyorsun diye seni aramayışlarım
bu seni arasaydım
ne eksilirdim
ne de çıkardı içimdeki şeytan...
taşlanmaktan korktuğumdan değil
ya taşlanmazsam diye
kendi şeytanlığımdan şüpheye düşüşlerim
üzerine düşen görevi
eksiksiz yapan bir fani gibi
nasıl bir görevdiki bu
bütün faniler arasında eşit dağıtılmış
ve tanrı,
tanrı olduğu için
taşıyabileceğinden fazla yükü reva görmemiş kuluna

rüyaysa bu, artık gerçekten uyanmak istiyorum..!!!

şehvetinden eritilmiş demirden dağlar değil,
düşünceden kaleler...
ele geçmiş surlarımda
bir hüznün bayrakları dalgalanmakta
göğsümün kafesine saplanan sancağı tutan
senin ellerin
ne son fethedilişidir bu benliğimin
ne de son teslimi
yıkılrken dizlerimin üzerine
yeniden ayağa kalkmak değil
o dizlerin üzerinde
yeni bir aşka hazırlanışıdır kalbin
dindirilemeyen kanamalardan sersefil
ne tesellisidir bu geçen zaman
ne de üstünü kapar yaraların
ne ayağa kalkar
nede yıkılır boylu boyunca
sevda dediğin
avucumdaki ateş parçası
ne söner kapayınca
nede alevlenir artık
’’seni seviyorum’’ yalanıyla...