6
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
2680
Okunma
...ve gün, gurup vaktine kucak açmıştı,
Güneşin kızıllığı doğayı yaralayıp yitiyordu.
İnleyen çınarların acı sesinde,
Bir ceylanını masumiyeti yatıyordu.
...ve gücümseyen adımlarla yol alırken,
Etrafı buruk bir karanlık sarıyordu.
Beynimi tırmalayan belirsizlik,
Yüreğime ince bir sızı bırakıyordu.
...ve seni anımsadım, ey yar!
Seni yıldız düşmüş saçlarınla,
Bedenime can veren bakışlarınla,
Umuda koştuğumuzu anımsadım.
...ve sen yoksun, bense bilmiyorum,
Yaşamak, nefes almaksa; evet, yaşıyorum.
Ama nasıl olduğumu bana sorma,
Senden kalan tortularla, işte yürüyorum!...
Süleyman ÇETİNKAYA
Cevap Yaz