Bir gün bütün sabrı biter ve konuşabilir yeryüzü
Bir gün bir fermâna uyarak
Tersine akabilir bütün ırmaklar
Ateşe kayar yeryüzü
Sallanır toprak

Akıl aradan çekilsin diyerek
Gözü kalbe çevirince
Kaldırıp başımızı
Aynalarda başka şeyler görebiliriz
Etrâfımızda içimizi karartan fotoğraflar

Dehşet bir sesle gafletten uyanıp
İçimizin çalkantılı sesiyle
Hayrete dalarak
Evimizin taraçasına yuva yapmış bir güvercinin
Hikmeti üzerinde durabiliriz


Araçlarımız yerde toprakla bütünleşiyor
Ya avuçlarımız
Kalbimizin antenleri
Şimdi hangi sesleri getiriyor dünyamıza
Nereye sığınabiliriz
Biz mağrur başımız çoğalmış suçlarımızla

Hangi dağa sırtımızı dayasak
Üstümüzden bir silindir gibi geçer tûfan
İşte bir ses derinlik yoklaması

İşte gözümün önünde
Bizimle yakınlık kuran ölümün cesur hamlesi
El etek çekilmiş bir dünyada
Vaktini doldurmuş bir ömrün
Son fotoğraf karesi bizden geriye kalan

MUSTAFA ÖZÇELİK