uzun süredir kendi kendimle konuşuyorum
sorun değil, bunu ben de yapıyorum
peki...kendin , sana cevaplar veriyor mu...!
hayır...çünkü o aşık...ben değil...

durduk yere gideceğim diyen
iç sesli bir intihar
mutluluk habercisi kimliği ile üflüyor şeytana
tam da üflemişken tanrı
aklını aklıma
oynanmaya müsait girizgâhı ile selamlıyorsun alayı
alayına giden usturuplu kelâm ile

/hastasın sen
biliyorum...sanırım üşüttüm/

üşümüş kuşları kanatlarından çekiştiren gözlerin
ruhunu çekiştiren sanrıya pek bir duacı
değil mi ki dua da yalnız
yalnız sana mı okunmalı
okunmadıkça esamen aşk’ın bin türlü hecesinde
önce gece
sonra sen düşeceksiniz aklımın mahşerine

/öyle değil canım...ruhun hasta, ruhun
iyi de kalbimin niye haberi yok/

az yaklaş hele cancağızım
”ıstırap ruhu ile doğmuşsun
nereye gitsen sorun”
başı kıçı belli bir ihmâl şimdi gidişin
ilân etmiş seferini
nerden yaksam ki kınasını
orada yazılsın yeniden alınyazısı

/çünkü... kalbinde sen varsın
anladım canım,anladım...ruhumda da sen/

iki sûrette yaşlanıyor insan
baktıkça kendine aynada
ayna yalan bir hakikat
tarıyor geçmişinin saçlarını
sancılarını
kıvrımları hüzünlü ak’lar
gerçeğin habercisi
erdem artık sadece çürümüş beden ismi
yalan zaten kaçar göçer bir efendi

/neden beni hep üzüyorsun
çünkü sen kendini hiç üzmüyorsun/

şişesiyle dikince pasiflorayı
iyi ile kötü oynaşıyor kucağında
biri diğerine aşık
ama diğeri hep kaybetmeye alışık
çözmüştün belki adem olanı
hani muammaydı ya havva
işte o kavramsal bir yanılsama
takma kafana
sana düşen biraz daha fazla acıma/k
acıt/ma…!

/hastasın sen…biliyorsun değil mi
işte bu yüzden seviyorsun beni…biliyorsun değil mi/

antidepresanlar
oradan bakınca içi boş hayatlar
şimdi azınlıkta olan
sahici biri gibi çıkıyorsun karşıma
kimdik biz
nasıl severdik
aşk’la uyuşturulmuş kimliklerdik
bu dünya ikimize dar dedin
iki dünyadan biri dedim
sen gittin öldün

iyi bok yedin…

/doğru konuş…ölümün ardından bunlar söylenmez
iyi de aşkım…ben öldüm,sen değil ki…/