zelzeleler devşiren yellerdendim ben Tarık
bir baharda olduğumun bile farkında değildim
ben işte küskün, boş vermiş ve olabildiğince savruk
nereden ve nasıl geldiğimi bilmeden
göğsümün en ince yerinden
bel/li/ki yürek derinliğimden
koparıp bir avuç umudu
dokundum ömrümün en güzel çiçeğine;
adı bende –şimdi- Hümeyra..

ben iki bahar arası boşluklardaydım Tarık
dağlardan savrulmak kolay değil nasılsa öğreneceksin..
tek tek sayacak ellerine hayat acılarını
memeden sıyrılan her bebek gibi
daya duracaksın
düşeceksin/kalkacaksın
koşacaksın
güldüğünde olacak elbet
acıya da doyacaksın..
delişmen bir rüzgar artığısın sen
gördüğüm een güzel gonca gülün kollarında
beni şimdilik affetmeyeceksin
fakat er geç cinnet neymiş anlayacaksın
aftan muaf tutulmaz her suç biliyorum
bayrak tutanları anlatacak bir gün bir esmerce güzel
uçurumlardan kopan yankıları
sırtından vurulan yolbaşçıları
kışlardan nakış nakış güneş çalanları
yalancı alkışları
baharlar düşünen zındanları
erken büyütecek bu hikaye seni Tarık
anlayacaksın ama ağlamayacaksın…

bu mektubun köşesini yakacağım Tarık
kendimi cezalandıracağım..
ne kadar asılsam ne kadar atılsam uçurumlara
ne çok yazılsam kör kuyulara
o kadar çok yaşarım
en çok ölmeyi severim ben Tarık
sana ve Hümeyra’ya
ve en çok eserek esmer esmer
kendimi kaybetmişliğimi bırakırım sana.