kara kuru bi çocuk,
kana bulanmış mintanını yüklenmiş kardeşleri
kardeşlerin elleri kan
kalleşlerin elleri kan!


kara kuru bi çocuk
bazen zindan bazen kör kuyu, uykusu kabus dolu
Yakup yok
Bünyamin yok
yıldızları yok!
ardındaki yırtığından sızdırıyor kanı mintan!


kara kuru bi çocuk..
şehri aç kurtlar bastığında,..
çekiştirildiğinde, yerildiğinde
meydanda bir anıt gibi durdu
etrafında kardeşleri,
kardeşlerinin ağzı; kurtağzı..
usulca seslendi meydana:
“gidiyorum ve gelmeyeceğim size söz,
yeter ki mintanımda, kıpkırmızı büyümesin bir yalan!”


kara kuru bi çocuk..
karanlığında yalnızlığını sayıklıyor,
gecelerce için için büyüyor uzlet,
kuyusuna hazan gelmiş muhakkak
Eylül ateşini harlıyor..
boş durmayacak kervan kervan hüzeme
ama olsun Allah var,
kara kuru bir vebale sahip çıkar hutame!..
korktunuz mu!? korkun!
çünkü bitince hakkınızda verilen müddet
kıtlık ertesi bir müjdedir artık hayat.
elbet yunacak mintan elbet yere batacak yalan..
hüzün büyüyor kör kuyu boyu,
çoktan toprak olmuş Yakub,
Bünyamin nerededir kim bilir?
Züleyha’yı geçelim, çünkü elleridir mintandaki kir..
mintan yalan Yusuf sahi yıldızlar talan!
kara kuru bi çocuktur ahh’tan kalan…