Bir gönlün kıyısında akşam
Son kuşlar da gitti
Şimdi kim tarar saçlarımızı anne yerine
Kim tutar içimizde sevinci

Güneş ağrılar bırakarak geçiyor bahçelerden
Göğsümüze çarparken sert duvarlar
Biliyorum adını söylemek yasak
Hayat ince bir hüzün renginde
Karanfilsiz sürmeye mahkum
Emanet bir rüya gibi giriyor geceme

Şimdi ülkemizde sonsuz kış
Ah dalabilsek biz de o beyaz rüyalara
Acıları unutup koşabilsek sevince

Oysa tutunduğum dallar elimde
Ben yerdeyim
Garip bir yalnızlıktır yaşanan
Ürperten ve korkutan insanı

Artık yağmur ıslatır korkularımızı
Belleğimde yanlış kalmış bir anı gibi
Yüzümde asılı kalır gülüşün
Kuşlar kırar aynaları

Sen nerde başlayıp nerde bittin
Hep bir soru olarak kalıyorsun aklımda
Şimdi son sevincimi bir ölüyle paylaşıp
Öylece gireceğim geceye

Oysa biz bu yolun başındaydık daha

Mustafa ÖZÇELİK