Sen gidiyordun, ben kalıyordum
Bir yağmur başladı
Güneşli bir günün, tam ortasıydı
Ardına bakmanı bekledim, titredim
Rüzgâr boşuna bekleme diyordu…
Sen de bakmadın zaten!

Sarıya dönüyordu, yeşil dağlarım
Kayboluyordun…
İlk kez dinliyordum ben
Sen de ilk kez söylüyordun,
Böylesine içli, böylesine derinden
Notalar mı ağlıyordu?

Günün örsüne yatarken dün
Balyoz ıslığından düşüyordu
Bir bilsen kaç kördüğüm
Bir karaltı çıkıyordu, her vuruşunda
Ölüm müydü gördüğüm,
Yoksa gün yarınları mı dağlıyordu?

Beyatlı’nın “sessiz gemisi” idi önümden geçen
Herkes el sallıyordu
Bir tek sen arkanı dönmüştün! Neden?
“Dönülmez akşamın ufku” muydu sevdiğin,
Yoksa bu gidiş seni dönülmezliğe mi bağlıyordu?
Sevdiğim!

Kara olmuştu günler ve karaya dönerken güller
Kaç “Mona Roza” dokundu gözyaşlarıma,
Kaç anlam çıkardım üstadın şiirinden, bir bilsen!
Her şey bu kadar mı seni anlatıyordu,
Her şiir, bu kadar mı sana çağlıyordu? Derken…

Anladım ki!
Yüreğime yazılmış,
Bitimsiz bir şiirdin sen.

İHSAN TURHAN