beni gömmmesinler toprağa,
Karanlıklardan korkarım.
Kalbim çok yumuşak,
Kurtlar yerse dayanam ağlarım.
Olmasın bir mezar taşım,
Ne etim kalsın nede tırnağım geride.


Beni gömmesinler toprağa,
Bilmesin kimseler yaşamıyor öldü diye.
Bir kabrim olmasın, bir mezar taşım,
Başımda ağlayan ahpaplarım.
Olmasın bir mezar taşım,
Büyümesin yokluğumun üzerinde papatyalar.

Beni gömmmesinler toprağa.
Beni toprağa komayın,
Burası çok dar nefes alamam.
O bembeyaz kefenı üzerime sarmayın
İp ince kefenle ısınamam üşürüm

Beni köyüme gömmeyin,
Arkamdan bir sürü ahbabı yormayın,
Ben kalbınizde bir dostum,
Sırtınıza taput yapmayın.
Beni gömmeyin toprağa,
Bir ayda çürür giderim.
Vermesinler sırtımı o soğuk toprağa,

Şiirler yazmalıyım sevgiliye,
koşmalıyım tepelerde,
Yürümeliyim cadddelerde,
Üşümeliyim en kralından,
Üşüyen elllerimi Avuçlarında ısıtmalıyım.

Gömmesinler beni toprağa,
yıldızları görmeliyim.
Kayan yıldızları saymalı,
Aya bakınca dalmalı,
Ve dalınca uykuya dalmalı,
Ve uyanınca güneşi beklemeli,
Gömmmeyin beni yakın gitsin,

Öyle büyük bir ateşte,
Yakın’ki külüm nar gibi olsun.
Kor alevlerle yükselsin ruhum.
Kızıl bir ateş topu gibi göğe,
Kalırsa geriye bir tutam külüm,
Kızıl ırmağın koynuna yatırın.

Belki o akıntının bıraktığı yerde,
Külümün toğumlarıyla,
Kır çiçekleriyle dolu bir alanda,
Kocaman bir ağaç olurum.