Tüh hafifliğinde kırık kalbim ağır geldi sırtınıza
Ağırmı geldim ey hayat sana?
Küçük çocuktum sevginin yanında
Bir daldım uçurumun kenarında
Büyük bir olaydı sevmek,
Ben budünyada bulamadım mutluluğu
Direnmek nafile hayat akıp giderken
Alıp götürüyor içindeki bütün tazelikleri
Düşüncelerimi didiklerken mahsun istekler
Önümden geçiyor
Melek suretinde ölü yüzlü çürümüş yüzler
Baktığım aynalarmış sandığım ay ışığı
Ortak olamadık deli sevdalara
En muhteşemi, en görkemlisiymiş
Gariban kalbimin sönmeyen ateşi
Mutluluk denen bir dünya varmış
Yaşayamadığım, kalbimin acizliğiydi
Bu işkencenin bir adı olmalı
Yaşarken öldük saydım kendimi
Hiç bir yüzde bulamadım kendimi
Ben sevgiyi utangaclıgın masumluğu sanardım
Ben sevgiyi hancıların han yorgunluğunda
İçtiği su sanırdım
Gözyaşlarımın düşmanıymış hayat sandığım adamın
Tüm ışıklar kararıyor,
Bu son ışıkta kırpışarak tükenen acizliğin vedası olsun