Karlar içinde unutulmuş bir ilkbahar gibi
Bir sabah
Doluyorsun kalbimin odalarına
Saçların ki reyhân
İnce bir sızıyla berâber
Sabırlı bir dağ rüyâsında beni
Güllere taşıyorsun

Sonra bir gülümsemeyle yüzünde
Alıştığımız ne varsa
Geride kalıyor ve kayboluyor zaman
Sonsuz bir ata bindirip
Alıp gidiyorsun güzelliğin ülkesine

Geride kalıyor dünya
Yıldız ağaç ve çiçek hep sen oluyorsun
Yüzünde güneşin ilk ışıkları
Seninle başlıyor sabah ötüşlerine kuşlar
Esen meltem saçlarında
Bir bahar bahşetmek için yeryüzüne


O sensin nereye baksam aynı ışık
Kimi zaman ıslak bir menekşenin sevinci
Kimi zaman dallarıma tüneyen mevsim kuşları
O eski yaz bahçelerinde
Bir düş gibi görünüp kaybolan
Dalgalarla oynaşan martı sesleri


Sana bakıyorum çocuk gülüşümle
Bütün zamanların mekanların içinden
Yürüdüğüm bütün yollar sana
İşte orda bir denizin esrik kıyısında
Kâh toprağa kâh sulara bakıp
Mahcup duruşumla seni bekliyorum

MUSTAFA ÖZÇELİK