Ötesi yok işte ben bu kadarım
Sıksanız iki damla kırsanız iki parça
Dilim nerden bellemiş vallahi bilmiyorum
sözcüklerden mısra türetir durur
Başkaca faydam yok dönen dünyaya

Hiç durmadan yürüsem de hep olduğum yerdeyim
Kaçıp gidemiyorum her yol bana dönüyor
Kalsam karanlığımla kendimi boğuyorum
Kurumuş bir ırmağın yatağı gibi suskun
Şu söğüdün incecik yaprağında payım yok

Hiç bir şey sormayın artık dilim dönmüyor
Adım ne? Yaşım kaç? Ben kimim? Haberim yok
Acıların sırtına giydiği gömlek gibiyim
Paralanmadan esvap değiştirmiyor hayat

Uçuverip gitti artık serçe kadar gülümsemem
Yuva kurması zor elbet yüzüm böyle zemheriyken
Ağlayan bir anne gibi kaybolmuş yavrusuna
Kalbim vurup duruyor kendini şu gövdeme

Biliyorum, ne tarafa çevirirsem yönümü
Ya yolda kalacağım ya da yol tıkanacak
Hayatın boğazında takılıp kaldım öylece
Bekliyorum bakalım ne zaman yutkunacak
Hangi dediğim çıktı ki bugüne kadar
Şu saatten sonra bana kim inanacak

Ah beni böylesine korkutan nedir?
düştüğüm kuyuları yurt bellemişim.

Barış Çelimli