Kendi bahçesinde yağmurlarla ıslanıp
Kendi kokusuyla çıldırıyor karanfil
Kendi yüzünü tanımaktan yorgun bir serçe
Gözlerime dalıyor avcılardan kaçıp
Bütün bunlar senden işaret diye
Gizemli yollarına düşüyorum hayatın
İnce ince yağıyor yağmur

Kuşlar saçak altında
Titreyen bir kelebekten habersiz
Güneşin resmini çiziyorlar dağlarına
Oysa çoğalıyor akşam
Uykuya hazırlanıyor hayat
Üstümüzde gecenin yelkenlisi

Şimdi gülümse kendine
İçine dön ve aşka çevir yönünü
Kalbinin tenhâ sokaklarında
Hüzzâm bir şarkıyla yürü
Orda ince bir elif gibi ürkek bir ceylan
Bir dağ ararken kendine
Narin bir meltemin sesini duy
Pırıl pırıl yansın aynanda hayat

Gülden yaseminden
Gecenin renginden
Söylediğin bu içli söz
Dudaklarına tâc olsun
Saçlarına rüzigâr
Bir akşam kuşu gibi gel
Bir fısıltı gibi
Kalbime düşsün o eczâ
Rûhum ürpersin ve titresin cânım

Ağacının altında üşüyorum
Bana hırkanı ver
Bu ıssız gecede rüyalarım benim
Kimseler görmüyor beni
Sen benim yağmurum
Bitmeyen tûfanımsın
Ey bu tenhâ gecede
Kalbime düşen ay

Mustafa ÖZÇELİK