Bu gün tüm bakışlar sarı ve sönük istiklalde,
Öyle çöl gibi sanki şehrin rengi.
İstanbul’u nefeslemek bile yorgunluk veriyor bu gün,
Kanadı kırık tüm Eminönü’nün,
Yem yemiyor Güvercinler.
Üç kişinin açtığı yara bir türlü kapanmıyor,
Acı somut olmuş,
Ellerimde duruyor.

Gözyaşlarıma bir dur diyen olacak mı?
Beni istiklalin raylarından kim uyandıracak?
Kim köşedeki kasetçiden keman sesi dinlettirecek?
Söyle İstanbul,
Seni kaç kere yudumlayacağım susuz,
Sen bir boğaza bakıyorsun nazlı,
Ben günlerdir aç duruyorum.

Kirlettiklerini silemiyorum akşamlarımdan,
Sabahları toparlayamıyorum ki yazayım,
Güneşe ne oldu İstanbul?
Güneşe ne oldu?
Göremiyorum.

Bu hıçkırıklarım sebepsiz değil,
Günlerce ağlamam keşmekeşinden değil,
Ben gözlerimin yeşilini bıraktım Üsküdar’ına,
İskelenin tam ucuna.
Sen cenneti diliyorsan bir avuç gözyaşımla,
Ben helal ettim ağlamalarımı,
Sen mutlu ol diye.


Ünal
12.03.2009