Bak güzel gözlüm
bu aşkta ibreler kırmızı yanıyor
yolun sonuna da daha çok var
ufuk görünmüyor
kibritler cigaramı bir baksa yakar oldu artık
gözlerimin altı hafiften çökmeye
kalemim de isyan bayrağını çekmeye başladı artık

nedendir bu sevmelerimi sevmeyişin
güzel gözlerini yıldızlarıma gömmeyişin
bak görmüyor musun?
Her saniye yeni bir yürecik daha atmaya başlıyor yeryüzünde artık
Yeni bir can daha bu bende ki aşka vaybe demeye gebe artık
Ban lanet okuyorum sevenleri kavuşturmayan sebeplere artık
Gel inat etme
Okumasın 20 sene sonra, şimdiki sabiler…
Hüsran olan bir aşk hikayesi daha,
okumasın güzel gözlüm okumasın
Gel çıksın artık şiir denen şey
Gamın acının hüsranın
Gönle verdiği işkence olmaktan
Çıksın çıksın artık

Ne olur sanki bu kalem bir kerecikte
Beni sevebilme ihtimaline değil de
Beni sevdikten sonrasına şiir yazsa
Ne olur söyle güzel gözlüm söyle ne olur


Şimdi aşık olduğunu zanneden birisi bana
‘aşk böyledir dostum alış’ demesin
Aşk kelimesini o kadar çok düşündüm ki yalan söylemesin
Akşta ki Ş(e) harfi birliktelik anlamı verir bir kere, bunu bilsin
O anlamı vermiyorsa aşk niye bu kadar acı versin
Tek başına bir kelimenin hakkından bunca aşık niye gelemesin
Yani anlayacağınız aşkla maşuk doğuştan yapışık ikiz
Bizim gibi yürekten yaralılarda bu ikizlere hep uzaktan dikiz…
Ağzımızla kuş tutsakta onlar için bir hiçiz.

Ama yinede sever özleriz
Bir sözüne ölür bir sözüne diriliriz
Hiçbirimiz de çıkıp:
Bu ne perhiz bu ne lahana turşusu demeyiz.
Galiba biz gerçekten aşığız
Galiba biz gerçekten aşığız
[m.ç]