1800 lü yılların başında tekstilci kadınların grev yapar iken fabrikaya kilitlenip sonrasında çıkan yangında ölmeleri ile başladı ama bu gün geldiğimiz yer o kadar kötü ki 1800 lü yılları aratır oldu biz kadınlara.

Bu gün kadın bırakın dünyayı ülkemde Cumhuriyetin kabulü ile kendilerine verilen tüm hakları kaybetmek üzereler ve üstelik bunu kadınlar kendi elleri ile teslim ediyorlar.

İlk kez 1921 yılında kutlanmaya başlandı ülkemde ve 1975 yılında da yaygın bir şekilde kutlanıyor ama o günden bu güne değişen o kadar çok şey var ki, kadınlar günü yine, sırtı pek, karnı tok olan kadınlar tarafından yalnızca ve yalnızca gösteriş olarak kutlanıyor. Kadının eğlenceye değil iş hayatına ihtiyacı var ama hiç bir iş yeri kadına iş vermiyor verirken de önce tezgah arkası gösteriliyor.

21. yy da hala ülkemde " haydi kızlar okula" kampanyaları yapılıyor, Kızını okutması gerektiği anlatılmaya çalışılıyor. Türeler kadınların canını alıyor, namusuz düşünceler kadınların üstünde namus arıyor, 14 aylık bebekleri bile kadın olarak gören zihniyetler var ülkemde ve dünyada. TBMM de söz sahibi olan kadınlar " kadın gibi kadın " olmak yerine " erkek gibi kadın olmayı seçiyor. İş alanlarında belli makamlara gelen kadınlar önce hemcinslerini ezip çok daha fazla yol almaya çabalıyor.
Eğlence alanlarında kendini kurtaran kadınlar yer alıyor, sopa yiyen, bir lokma ekmek, için tenini satan, çöplerden ekmek toplayan, sokaklara atılan, v.s kadınlar neredeler. Hiç birisi yok o yerlerde. Ve ben asla bu günümüzü kutlamıyorum sevgili şairim.

O kadar doluyum ki bütün düşüncelerimi buraya yazar isem sanırım sayfalar yetmeyecek.

Tüm kalbim ile gören ve gördüklerini yazan kaleminize çok teşekkür ediyorum. Sevgiler yüreğinize.