BİR BAŞKAYDI BENİM KÖYÜM

Kırmızı gömpülü, koyun ocağa,
Yayılsın kokusu, dört bir bucağa,
İridir kabaklar, sığmaz kucağa,
Soğanı, hıyardan tatlı köyümün.

Domatesi, dilim dilim bölünür,
Balı, eşsiz çiçeklerden alınır,
Yoğurt dersen, haranıda çalınır,
Kekliği, tavuktan etli köyümün.

Bulgur pilavının, bir başka tadı,
Ülübüdür, fasulyenin öz adı,
Her şeyi mevcuttur, aratmaz yadı,
İnciri irice, sütlü köyümün.

Yapılır ekşisi, kızıl sumaktan,
Kazağı imaldir, yerli yumaktan,
Pekmezin tadı da, çıkmaz damaktan,
İnsanı sağlıklı, mutlu köyümün.

Fesleğeni, ağaç kadar iridir,
Armudu-elması, diri diridir,
Toprağı kırmızı, taşı sarıdır,
Kırları yemyeşil, otlu köyümün.

Fazlaca olsa da biraz eğimi,
Kızlar taşır, hiç dökmeden güğümü,
Orada yaşadım, gençlik çağımı,
Topraktan damları, katlı köyümün.

Geyicek suyundan, olur turşusu,
Bir tek bakkalı var, yoktur çarşısı,
Koca Yüğlük Dağı, hemen karşısı,
Harman makinesi, atlı köyümün.

Her bir tepesinden, bir pınar akar,
Laleyle nergisler, sümbüle bakar,
Dağında, çiğdemle menekşe kokar,
Evlerinin önü, dutlu köyümün.

Ayrana dönüşür, keçi yoğurdu,
İneği, yerli ırk, kara sığırdı,
Kulağımız, kötü söze sağırdı,
Kadını giyerdi, kutnu köyümün.

Arif der, nicedir görmedim, nasıl?
Sağlıklı olsaydım, vermezdim fasıl,
O’nu da mı bozdu, şu yeni nesil?
Değişti mi yüzü, metli köyümün?

Arif GÖLGE
(Mersin, 21 Nisan 2002)
(ANAMUR-ÇUKURABANOZ KÖYÜ)