EN BÜYÜK DÜŞÜM

Bitmeyen hayalim, en büyük düşüm:
Sağlıcakla gidebilmek yurduma.
Azıcık aşım da, ağrımaz başım,
Sıla derman olur, benim derdime.

Ne makam isterim, ne büyük servet,
Çok mu yaşanıyor, olunca şöhret?
Bıraksın yakamı, artık şu gurbet,
Gölge gibi takılmasın ardıma!

Bir çıkarsa çocukların tayini,
Kırarız o zaman, gurbet yayını,
Bekleyip, gelecek Ocak ayını,
Birlikte döneriz, tümden yurduma.

Birkaç hafta, hiç durmadan gezeriz,
Çiçeklerin ortasında yüzeriz,
Bu kez de, gurbete şiir yazarız,
Kalem-kağıt, ortak olur derdime!

Ören’e gideriz, ordan Pullu’ya,
Suolmaz yakışır, delikanlıya,
Asıl amacımız, çıkmak yaylaya,
Ardıç’la Katran’ı almak ardıma!

İçince suyundan, bir-iki yudum,
Dirilir de, şaha kalkar vücudum,
Bizim mahalleye, atınca adım,
Güle güle derim, artık derdime!

Döneriz, yeniden eski günlere,
Hayat gelir, bahçedeki güllere,
Yüzdeki gülücük, yansır dillere,
Mis gibi hava da, koşar yardıma!

Arif der, bu günler, yakındır yakın!
Bitiyor karanlık, aydınlık yakın!
Gurbete, bir daha aldanma sakın!
Hazır kavuşmuşken, artık yurduma!

Arif GÖLGE
(Mersin, 5 Mayıs 2002)