CAN KIRIKLARI

Vedanın isyanıdır ayrılıkla gelen.
Yüreğin sessiz çığlıkları.
Yolcu koltuğu kadar sınırlı
Ve yol kadar uzundur.
Bu yüzden
Sevmedim ayrılıkları.

Yalvaran gözlerle bakma, kıyamam.
Dolanmasın; yeter kolların boynuma.
Ve titreme n’olur yığılıp kalmak istemiyorum
Başını dayarken misafir omzuma,
Titreme… Batmasın canıma cam kırıkları.

Bu kadar güzelsin anladım, kabul.
Bu kadar iyi olmak zorunda mısın?
Bende açtırdığın güllerin arasında,
Ne kadar körpesin; farkında mısın?
Büyümesin aramızda ayrık otları.

Doyamadım sana biliyorsun.
Doyamıycamı da ben biliyorum.
Bir garip sızlıyor nedense sol yanım.
Sensizliğin girdabında boğulurken,
Öpüşünü hatırlıyorum: dudağımdaki son artıkları.

Gül bir daha fettan ve uçarı
Sarıl sımsıkı -sarmaşıklar gibi-
Al götür beni sonsuzluktan yukarı.
Ah ahu gözlüm deniz kokulum bebeğim!
Gül bir daha; yoksa ecelim olur bu can kırıkları.
-Dedim ya- bu yüzden sevmedim ayrılıkları.