bohçasını hazırladı gidiş
.
.
.
adını bilseydim eğer öyle seslenirdim
kendime
aşk’ı bilseydim eğer öyle düşerdim
kendime
görmeyi bilseydim eğer öyle bakardım
kendime

sözden önce gövdeye iner boşluk
gözden önce kalbe indiği gibi hayat
dudak kenarına teyellenmiş her tebessüm
tüttürülen ayrılığın acısını savurur

o an bir yaradır kabuk
elden ele gezinir
kalpte ezilir
yaşamın istisnasıdır yaradılış
aslında yaratan kadar yalnız

her şey zamansız bir sokağın ucunda başladı
ışığı görme telaşında
kocaman bir gökyüzü arama sevdasında

hiç kimse kalmayacak
bir gün tek başına
ki
baktığımız kadardır
ömür dediğimiz ayna

gölgesizler
bedensiz ruhlar
bedelli bedenler
ucu açık sabrı inkârla besler

yalan ve nefret
seni yarattık bizi yaratman için
aşkta
günahta
kulunu terk eden tanrıda
bütün közlerde küllenenin adıyla

ölümden öte yol giderek başlayan zaman
eksilmek için eksiliyor
başıboş bıraksa kendini pişman
kör kuyulara atılsa da
çığlığın bellidir yeri yurdu

hiç kimse kalmayacak
bir gün tek başına
ki
bakamadığımız kadardır
ölüm dediğimiz ayna…

alicengizoyunu
(…bir gün tek başına, bizim için şiir demekti… yalnız kalamayacaksın demiştim değil mi…)