Ne oluyor insana, neden bunca azıyor?
Eşref-i mahlûkâtın, nesi kaldı insâni?
Canlı-cansız her şeyin, mezarını kazıyor,
Kim olacak acaba, bu katliama mâni?

Bir yandan çıkar oldu, uzayda gezegene,
Bir yandan iner oldu, canlılardaki gene.
Lâkin, bilim mânâya vurulan bir mengene,
Bilgin, azgın nefsine, esir olmuş bir câni.

Görülmez, Yaradan’ın, kurduğu müthiş denge,
Vurulmaz, düşünceler, akıl denen mihenge.
Kararlı, cengaverler, tabiat ile cenge,
Umurlarında değil, zerre kadarcık bâni.

Üretilen zehirde, çoktan aşıldı eşik,
Bastığımız yer çürük, çatımız delik, deşik.
Bir kurban büyütüyor, sanki, artık her beşik,
İlk günden başlar olduk, cefâ çekmeye yâni.

Olamazken zerreyi, var etmeye muktedir,
Var olanı mahvetmek, ne garip bir ukdedir.
Bir bir nesli kesilen canlılar yetmektedir,
Yapmaya şu dünyada, insanı en yabâni.

Sökülmeden yerinden, arzın temel taşları,
Çıkarmak gerek kumdan, artık bütün başları.
Eriyen buz dağları, dünyânın gözyaşları,
Felâketin gelişi, sanılmasın ki âni…

Bizden evvel gidenler, ne götürdü yanında,
Ebediyen kim kalmış, şu imtihan hanında.
Parazitin gözü hep, fukaranın kanında,
Sanki, değilmiş gibi, sonunda her şey fâni.

Doğrulmadan fikirler, iman denen haddede,
Temizlenmez bu kirler, zinhar hiçbir maddede.
Günbegün birikirler, şerler evde, caddede,
Olmadıkça insanlık, Efendisine kâni.

Veli BOSTANCI